Ann en Liam
Getuigenis
Regio Antwerpen
Liam en ik hebben op vier jaar tijd een hele weg afgelegd. De richting die Liam nu volgt, is hem op het lijf geschreven.
Toen ik voor het eerst over Auxilia hoorde, werd ik diep geraakt. Deel uitmaken van een organisatie die kinderen in een kwetsbare positie extra kansen wil geven die voor anderen vanzelfsprekend lijken, sprak mij meteen aan.
Mijn begeleiding gaat verder dan schoolwerk uitleggen. Ik geef hen mee dat ze alles kunnen worden wat ze willen. Dat er misschien obstakels zijn, maar dat veel opgelost kan worden met wat steun, wat vertrouwen en iemand die zegt: “Ik geloof in jou. Jij kan dit. Jij mag dromen.” In mijn eigen jeugd had ik mensen die in mij geloofden. Dat is goud waard. En ik probeer dat nu terug te geven.
Een eerste ontmoeting met een leerling is altijd wat spannend, voor hen net zo goed als voor mij. In het begin voelt de begeleiding voor hen aan als extra werk, iets waar ze niet meteen de meerwaarde van zien. Maar na een tijdje kantelt dat en groeit het vertrouwen. Zeker als je het speels aanpakt.
“Ik vind wiskunde moeilijk en breuken verschrikkelijk.
In het begin kwam Ann elke week, nu alleen nog rond de examenperiodes.“
Momenteel begeleid ik twee leerlingen uit het zesde leerjaar wekelijks, en ook Liam, die in het tweede middelbaar zit, help ik nog tijdens de examenperiodes.
Zelf ben ik ingenieur, ik doe wetenschappelijk werk. Toen ik achttien was, had ik nooit gedacht dat ik me ooit in het sociale werk zou engageren. Maar ik merk dat ik vandaag die combinatie nodig heb: hoofd én hart.
“‘Ann leert mij om beter te plannen en te structureren. Ze helpt mij met herhalen en ondervraagt de leerstof. Ze stelt niet alleen mij, maar ook mijn mama gerust.’“
Ik herinner me nog goed hoe mijn allereerste leerling woonde op de zolder van een oud klooster, samen met haar papa. De ‘kamers’ waren afgebakend met gordijnen. De armoede was tastbaar, maar tegelijk was de band tussen vader en dochter hartverwarmend. Ondertussen is de situatie gelukkig verbeterd: papa vond werk en het meisje is uitgegroeid tot een flinke jongedame. Zulke veranderingen maken dit vrijwilligerswerk zo waardevol.
Aan iedereen die twijfelt om vrijwilliger te worden, wil ik zeggen: natuurlijk kan jij dat.
Wees gewoon jezelf. Geef kinderen de steun die je je eigen kinderen zou geven .
Of zelf gewild had. Meer is het niet. En tegelijk is het alles.
“Met de hulp van Ann zit ik ondertussen in mijn tweede jaar tuinbouwschool.
Ik wil heel graag tuinaanlegger worden.”
Zin om vrijwilliger te worden?
Ontdek of dit iets voor jou is.
Nieuwsgierig naar onze visie?
Ontdek wat ons drijft.
