Voor mij is het overduidelijk: de uitdagingen waar mijn leerlingen voor staan, hebben niets met hun intellectuele capaciteiten te maken, maar alles met kansen. Hun financiële situatie thuis is erg moeilijk en mama spreekt onvoldoende Nederlands. Daardoor is ze aangewezen op haar kinderen om brieven te begrijpen of schoolzaken te regelen.

Hoewel ik de problematiek al ken uit mijn loopbaan, krijgt onderwijsongelijkheid als vrijwilliger een extra dimensie. Ik beleef het nu van heel dichtbij, in één gezin. Ik ga mee naar de oudercontacten op school en toen Sire naar het middelbaar moest, ben ik samen met de mama scholen gaan bezoeken. Dat had ze alleen nooit gedurfd. Op het einde van de dag zei ze, met tranen in haar ogen: “Dit zou me nooit gelukt zijn zonder jou.” Zo’n momenten geven ongelofelijk veel voldoening. 

“Bij mijn overstap naar het middelbaar heeft Lut zowel mij als mijn mama enorm geholpen. Dankzij haar lukt school een pak makkelijker. Ik ben eerder verlegen en ze probeert mij ook te helpen groeien in zelfvertrouwen.”

Ik probeer het gezin te ondersteunen op allerlei vlakken. Ik heb de oudste dochter gestimuleerd om deel te nemen aan een sociale vaardigheidstraining. Toen de kinderen fietsen nodig hadden, ben ik een zoektocht naar een goedkope en goede oplossing opgestart. En bij de geboorte van het kleine broertje, bracht ik kleertjes van een vriendin.

Als vrijwilliger bij Auxilia geef je mensen echt meer kansen. Dat besef ik elke keer weer. Je hoeft geen leerkracht te zijn. Je hoeft geen specialist te zijn. Gewoon al je aanwezigheid en morele steun, kan een enorm verschil betekenen.