Vanessa
Getuigenis
Regio Rivierenland
Soms is het leven eigenlijk heel eenvoudig: je wil gewoon graag iets betekenen voor anderen.
Ik wou graag mensen helpen, en kinderen in het bijzonder. Toen ik een tijdje thuis was door ziekteverlof, voelde ik de behoefte om me toch nuttig te maken. Ik begon te zoeken naar vrijwilligerswerk en zo kwam ik bij Auxilia terecht.
Ondertussen begeleid ik een broer en zus, nu al voor het tweede schooljaar op rij. Daarvoor hielp ik ook hun oudere zus. Ik herinner me onze eerste ontmoeting nog goed. Hilde, de regioverantwoordelijke, ging mee om het gezin aan me voor te stellen. Het gesprek verliep grotendeels in het Frans, omdat hun mama die taal het best begrijpt, maar de kinderen spraken wel Nederlands. Ze waren toen nog erg verlegen en eigenlijk zijn ze dat nog steeds. Toch merk ik dat ze mij stap voor stap beginnen te vertrouwen. We bouwen op volgens hun tempo, en dat voelt juist.
Wat me al snel opviel, is dat deze kinderen heel veel intellectuele capaciteiten hebben. Omdat hun ouders het moeilijk hebben met taal, werk en tijd, kunnen ze hun kinderen moeilijk die extra leerondersteuning bieden die ze soms wel echt nodig hebben.
Ze groeien op in een warm gezin, vol liefde en aandacht. Dat doet me heel veel deugd om te zien omdat ik dat zelf wel vaker heb moeten missen toen ik kind was. Ik was vaak op mezelf aangewezen en kreeg weinig geloof en ondersteuning van mijn omgeving. Gelukkig waren er toch twee mensen die in mij geloofden en dat heeft me gevormd. Soms denk ik: als zij er niet waren geweest, waar stond ik dan nu? Misschien is het ook daarom waarom ik dit vrijwilligerswerk zo belangrijk vind. Iedereen verdient hulp, iemand die in hem of haar gelooft.
Deze ervaring bij Auxilia leert me nog elke dag hoe belangrijk motivatie is, samen met herhaling. Blijven zoeken naar wat werkt voor elk kind, met geduld en vertrouwen. Dat is soms puzzelen, maar altijd de moeite waard. Ik herinner me een moment dat me echt raakte: we waren bezig met werkwoorden in het Frans. Moeilijk, dacht ik, en ik ging ervan uit dat ze het de week erna alweer vergeten zouden zijn. Maar toen ik het opnieuw vroeg, kenden ze het nog. Op dat moment dacht ik: het blijft hangen, het heeft zin wat we samen doen. Dáár doe je het voor.
Naast schoolwerk probeer ik ook iets mee te geven over hoe we met elkaar omgaan. Vriendelijkheid en beleefdheid vind ik belangrijk. Als ze kibbelen, wijs ik hen daarop, en ik herinner hen eraan dat woorden als ‘alsjeblieft’ en ‘dankjewel’ echt waarde hebben. Kleine dingen, grote lessen.
Soms stel ik me de vraag wat er zou gebeuren als deze hulp er niet was. Eerlijk? Ik denk dat de jongste misschien een schooljaar zou moeten overdoen. De oudste redt het wel, maar ook hij heeft baat bij wat extra ondersteuning. Wat wij doen, maakt écht een verschil.
“Onlangs zijn we samen naar Technopolis geweest. Wat een dag. Ze genoten met volle teugen: nieuwsgierig, leergierig en helemaal enthousiast.Tegelijk besefte ik opnieuw hoeveel ze missen, gewoon omdat ze de weg ernaartoe niet kennen. Auxilia helpt die deuren openzetten, en dat is van onschatbare waarde.”
Ik begrijp het als mensen twijfelen om vrijwilliger te worden. Je vraagt je af of je het wel kunt, of je genoeg tijd hebt. Maar ik kan alleen zeggen: doe het. Het is een kleine investering van je tijd, met een grote uitkomst. Je hoeft geen perfecte leraar te zijn. Je aanwezigheid, je geduld, je warme hart… dát is wat telt. Het is zo dankbaar. En vaak besef je pas later hoeveel je echt hebt betekend voor iemand.
” Je hoeft geen perfecte leraar te zijn. Wat telt is je aanwezigheid, geduld en je warme hart.
Het is zó dankbaar. En je betekent veel meer voor iemand dan je zelf misschien beseft.”
Zin om vrijwilliger te worden?
Ontdek of dit iets voor jou is.
Nieuwsgierig naar onze visie?
Ontdek wat ons drijft.
