Een drang om mensen te helpen

Na mijn eerste diploma communicatiemanagement in Brussel, verlangde ik naar iets creatiever en commerciëler. Ook had ik zin in een nieuwe stad. De opleiding Grafisch Design aan de Arteveldehogeschool tikte al deze vakjes aan, en ik verhuisde naar Gent. Ik vond een plek om te wonen en een dansschool, maar ik wilde ook vrijwilligerswerk zoeken.

Ik heb altijd een sterke drang gehad om mensen te helpen. Liefst via onderwijs. Als pleegkind heb ik zelf geen gemakkelijke opvoeding gehad, en daardoor weet ik heel goed hoe snel de motivatie van een kind verdwijnt als er niemand is om je schoolzorgen mee te delen. Een vriendin deed huiswerkbegeleiding in Antwerpen. Dat wilde ik ook! Het internet bracht me vlotjes bij Auxilia en ik werd gekoppeld aan S., een stil Afghaans meisje van zeven. Het eerste gesprek bij haar thuis, met de ouders, vond ik enorm onwennig. Ik begreep natuurlijk dat we duidelijke afspraken moesten maken, maar ik zat vooral te popelen om elkaar te leren kennen.

Je mag luider spreken

S. was in het begin erg gesloten. Ik nam dan het huiswerk als gespreksstarter en van daaruit stelde ik vragen waarop ze steeds meer begon te antwoorden. Al na een maand begon ze meer uit zichzelf te vertellen. Ik voelde goed aan waar zij nood aan had en probeerde daarop in te spelen. Als ik merkte dat ze een vermoeiende dag had op school, haalde ik voor de laatste 15 minuten een kaartspel boven dat ze fijn vond. Dan kwamen haar broertje, zusje en mama vaak meedoen. Spreekbevordering voor iedereen!
Het fijne was toen ook de juf zei dat ze duidelijk een sprong had gemaakt door haar gewonnen zelfvertrouwen. Dat lezen en spelling veel beter waren, en dat ze in de klas ook haar mond durfde open doen. Een grote sprong, een beter rapport, en dat alleen doordat ik een uurtje per week naast haar had gezeten en telkens zei: ‘Je mag luider spreken, en beter articuleren. Doe maar, je mag fouten maken!’

Dat resultaat gaf me niet alleen voldoening, maar onverwacht ook inspiratie. Ik ontwerp en verkoop kaartjes. Door elke week bij S. te zijn, voelde ik weer hoe het is om kind te zijn, en dat inspireerde me om meer voor kinderen te ontwerpen. Of toch in een meer ‘kinderlijk-eenvoudige-stijl’. En ze gaf me nog iets: het bewijs dat de kracht van groei in kleine stappen zit. Dat geduldige inzicht komt op dit moment in mijn eigen leven goed van pas!

Té betrokken

In mijn opleiding kon ik voor mijn bachelorproef een sociaal thema kiezen. Toen ik hoorde dat Auxilia niet genoeg vrijwilligers vond om alle leerlingen op de wachtlijst te helpen, én dat maar 16% van die vrijwilligers jonger was dan 25 jaar, had ik mijn onderwerp snel gekozen.
Ik hield een bevraging onder studenten en vond dat meer dan de helft van de respondenten interesse toonde om leerhulp te worden. Ik onderzocht wat ze belangrijk vonden en welke de drempels waren en zette dat om in een strategie en een campagne, op maat van studenten.
Ik was zo gemotiveerd dat de docenten bij de presentatie van mijn werk aangaven dat ik té betrokken was bij de organisatie en daardoor mijn focus teveel op strategie had gelegd waardoor de vormgeving (de essentie van mijn opleiding) op de tweede plaats kwam. Ik vond het zelfs moeilijk om niet op het thema verder te werken, ik had nog zoveel ideeën!

Nawoord van Auxilia

Dit jaar zullen vijf studenten van dezelfde school een communicatiecampagne uitwerken om meer en meer diverse vrijwilligers te werven in de Gentse studentenpopulatie.