Jan Dheedene is een tech-ondernemer. In gewone taal is dat een mens vol slimme ideeën die hij ook nog eens uitvoert. Zoals een operatiekamer waarin chirurgen van op afstand kunnen samenwerken, een tool die juridische documenten op maat maakt, of eentje die tijd helpt te winnen in verkoopprocessen.

Jan is ook coach bij Duo for a Job, en voorzitter van De Orde van den Prince, afdeling Kempen, een vereniging die zich inzet voor de bevordering van de Nederlandse taal en de cultuur van de Lage Landen. Toen ik Auxilia in 2023 aan deze vereniging mocht voorstellen, heeft Jan zich onmiddellijk als vrijwilliger opgegeven.

Waardoor was je zo snel overtuigd, Jan?

“Ik geloof heel sterk dat je ook dichtbij huis een betere wereld kan helpen maken. Daarom sprak Auxilia me meteen aan. Ik had net wat meer ruimte in mijn agenda gekregen overdag, en daar paste dit engagement perfect in. Ik vind onderwijs het belangrijkste fundament voor jonge mensen, en daaraan kunnen meebouwen leek me een kans.”

En werden je verwachtingen ingelost? Heb je iemands fundament kunnen versterken?

“Absoluut! Mijn eerste leerling was een schrandere jongen, maar door zijn chaotische thuissituatie was aandacht een probleem. Ik had snel door dat een uur te lang was voor hem, en besloot om hem twee of drie keer per week een half uurtje te helpen. Op school, omdat er bij hem thuis geen rust was.

Hij was een dankbare leerling om mee te starten. Wat hij nodig had was iemand die hem bij de les hield. Samen overlopen wat hij moest doen, zijn aandacht helpen vasthouden zodat hij zijn schooltaken effectief uitvoerde en zijn lessen effectief leerde. Het resultaat was er al na een paar weken! Plots kwam hij af met een rekentoets van 18 op 20. Hij straalde! Zijn zelfvertrouwen schoot omhoog toen hij ontdekte dat goede punten hem ook aandacht opleverden in de klas. Het is bouwen aan identiteit hoor, wat wij doen!”

Hoe zou je jouw aanpak omschrijven? Heb je tips voor anderen?

“Het fijne aan Auxilia is de flexibiliteit waardoor je je opdracht kan organiseren zoals je zelf wil, helemaal op maat van jezelf en van je leerling.

Mijn beste tip zou zijn: maak van je begeleiding geen verlengde van de schoolbanken. Het hoeft niet allemaal ‘leuk’ te zijn, maar het moet wel anders zijn dan in de klas. Ik behandel mijn leerling als een volwassene, en dat voelt hij. Ik bemoeder niet, ik vraag niet ‘zal het gaan?’, maar ik zeg ‘Ik weet dat jij dat kan’. Hij weet dat het ‘serieuze business’ is met mij, geen speeltijd.

Zo vraag ik hem vaak om iets dat hij op school leerde aan mij uit te leggen. Hoe werken die ‘brugjes’ bij rekenen eigenlijk? Dat vertelt hij me en dan maakt hij ook ineens zijn oefeningen om te laten zien dat hij het snapt.

Toen hij een toets had over vogels, vroeg ik hem alles op: welke soorten veren zijn er, wat zijn de verschillende stadia van een ei? Het was de eerste keer dat iemand hem ‘overhoorde’. Zijn toets was goed, en het was alsof hij toen pas begreep hoe studeren werkt, en dat het tot goede punten leidt. Dat lijkt een evident inzicht, maar als thuis alles chaos is, en niemand naar je lessen vraagt, doe je die ervaring simpelweg niet op.

Hoe zou je rol omschrijven, als je jezelf geen lesgever noemt?

“Zeker! Mijn bewondering voor het engagement van leerkrachten is enorm gegroeid. Ik zie één leerling een paar keer per week, maar dat doen zij dagen aan een stuk, en met een hele klas!

En wat ik nu ook weet: met een paar momenten per week kan je een enorme impact maken voor één mens. Wie zei ook alweer Wie één mens helpt, heeft de hele mensheid geholpen?”

Ik zocht het na ons gesprek even op: het concept komt zowel voor in de Talmoed als in de Koran. En ik ben het met Jan eens: in die woorden zit de kracht van ons vrijwilligerswerk vervat.