Vanaf het moment dat Mirte Fannes als kind voldoende stappen achter elkaar kon zetten, ging ze met haar papa mee de straat op voor 11.11.11. Want “Alles is van iedereen en niets is van niemand”, hoorde ze hem vaak zeggen. Zoveel mogelijk voor anderen doen, is haar met de paplepel ingegeven. Het is ook de grootste drijfveer in haar leven geworden.

Mirte werd topsporter (atletiek). Maar door ziekte moest ze na een aantal jaren de topsport opgeven. Nu studeert ze bedrijfskunde en richt ze een bedrijf op dat zich bezighoudt met gezondheid op de werkvloer, het reduceren van burnouts en algemeen fysiek en mentaal welzijn. Ze gaat zo volop voor haar passie: mensen helpen.

Hoe springt een topsporter naar huiswerkbegeleiding?
Mirte: “Topsport is heel egocentrisch, heel je leven draait om jezelf. Toen ik moest stoppen met sporten, en de oorlog in Oekraïne begon, had ik de sterke behoefte om iets voor anderen te doen. Voor kinderen, dat wilde ik het liefst, en in mijn eigen buurt. Opzoekingen en mailtjes brachten me bij Auxilia.”

Intussen begeleidt Mirte al drie jaar hetzelfde meisje, sinds het tweede leerjaar tot het vijfde. De school had gezegd dat het niet gemakkelijk zou zijn. Harveen was verlegen, haar Nederlands nog niet zo goed, en ze sprak niet graag met volwassenen. Heel moeilijk voor de leerkracht.

Hoe heb je het aangepakt?
Mirte: “Mijn opdracht was vooral om haar aan het praten te krijgen en ik was best zenuwachtig voor onze eerste ontmoeting. Maar het grappige is dat ik naar haar toe ben gegaan, en ik weet niet hoe het kwam, maar zij begon direct vanalles te vertellen!”

“De school liet al snel weten dat ze blij waren, want dat Harveen openbloeide. Ik denk dat het die individuele aandacht is die cruciaal is voor kinderen als Harveen. Iemand die speciaal voor haar komt, dat heeft iets in haar losgemaakt, een barrière weggenomen. Het klikte van in het begin tussen ons en ik kan de unieke band die ik met haar heb heel moeilijk beschrijven.”

Probeer het toch eens?
“Ik voel me een beetje als een grote zus, een rol die ik als jongste van vier in mijn eigen gezin nooit heb kunnen opnemen, terwijl ik van nature net heel zorgend ben. Anderen zeggen vaak dat Harveen en ik een humoristische band hebben. En dat klopt wel. Wij hebben zelfs onze eigen inside jokes. We lachen gewoon heel veel, wat het leeruurtje leuk en speels maakt.”

Is het dan niet lastig om serieus te zijn als er gewerkt moet worden?
“Neen, want ik hou er wel structuur in. Het is een vriendschap, maar ik ben er in de eerste plaats om haar te helpen met leren. En Harveen is ijverig en slim. Toen ze zeven was, leerde ze mij schaken! Ook onthoudt ze alle methoden die ik haar aanreik om te leren leren. Ik sta soms versteld van haar goed geheugen.”

Hoe heb je je leerling zien veranderen doorheen de jaren?
“Ik heb haar als persoon zien veranderen en dat is natuurlijk voor een deel doordat ze gewoon ouder wordt, maar een leerkracht vertelde me ook dat ze steeds meer praat in de klas en actiever deelneemt. Ik heb het gevoel dat de uurtjes met mij maken dat ze zich beter voelt op school. Daardoor durft ze meer spreken en zo kan ze groeien. Grappig, onlangs sprak zelfs een jongetje uit haar klas mij aan om te vertellen dat Harveen de laatste tijd meer babbelt!”

“Ik denk dat veel meer mensen zouden moeten doen wat ik doe.  Ook jonge mensen van mijn leeftijd. Ik begrijp zelfs niet waarom je het niet zou doen. Ik begeleid Harveen een uurtje per week. Wat is nu een uurtje? Terwijl je toch echt een grote impact maakt.”“Ik vind het ook leuk om te beginnen aan iets waarvan ik weet dat het niet evident is. Daarom heb ik bijvoorbeeld onlangs een hond uit het asiel genomen. Dat is niet de gemakkelijkste manier om een huisdier te hebben, maar als ik erin slaag om van Sya een goede huishond te maken, ga ik daar ongelooflijk blij van worden.”

“Ik zou geen huiswerkbegeleiding willen geven aan een kind dat zich perfect in haar vel voelt en goed Nederlands spreekt. Het moeilijke is voor mij net het mooie aan het proces.”

Net als in topsport eigenlijk, zeg ik. Mirte lacht: “Ja, dat klopt wel, er moet voor mij altijd genoeg uitdaging zijn!”

Auxilia-begeleiders maken toch echt een verschil, he?
“Ik zeg eigenlijk niet graag dat ik een verschil maak voor mijn leerling. Het is juister om te zeggen dat we een verschil maken voor elkaar. Want zij geeft mij ook veel. De warmte die ik voelde toen ze me stevig knuffelde aan de schoolpoort toen ik voor een half jaar naar Australië vertrok, en elke keer ze naar me toe komt gelopen, doen me beseffen hoe uniek onze band is. Ik zou dat niet meer willen missen.”