Op haar tiende liep Marleen over de Meir in Antwerpen en merkte dat ze op straat zowat het enige kind was zonder begeleiding. Zeventig jaar later kenmerkt die zelfstandigheid haar nog steeds. “Ik kan het al”, ruilde ze gewoon in voor “Ik kan het nog”. Dat slaat nu vooral op haar uitgebreide mentale activiteiten, want lichamelijk strooiden artrosepijn en negen botbreuken roet in het eten.  Na twee zinnen aan de telefoon wordt het al duidelijk dat we te maken hebben met een optimistische feministe pur sang, een fan van Albert Camus, van Baudelaire én van levenslang leren.

Bijles per correspondentie

Eigenlijk was ik lang geleden, in 1963, al eens Auxilia-vrijwilliger. Ik was toen twintig en regentes moderne talen en kunst. Een oudere collega vroeg of ik me nuttig wilde maken voor een bedlegerig meisje van de lagere school door haar per correspondentie (zo ging dat toen bij Auxilia) te helpen met Nederlands. Dat heb ik een jaar gedaan. Het kind stuurde me vragen en die beantwoordde ik dan, of ik stuurde haar extra oefeningen. De postzegels betaalde ik zelf. Zestig jaar later kwam Auxilia opnieuw op mijn pad, en dat was een zegen!

Ik ben nu zelf gepromoveerd tot ‘gehandicapte’. Compleet met een parkeerkaart die van pas komt als een goede ziel zich geroepen voelt om rondjes met mij te rijden of een restaurantje te bezoeken. Mijn geliefd vrijwilligerswerk in het woonzorgcentrum (waar ik met een rollator naartoe ging) moest ik staken, en ik verkocht met veel hartzeer mijn autootje. Maar dan verschenen één voor één de ‘engelen’ die aan huis kwamen: de kapster, de bibliotheek, eten, verpleging,…

En het wonder geschiedde.

De prettigste verrassing kwam vorig jaar. Overal hoorde ik de hulpkreten van radeloze ouders en leerlingen terwijl ik thuis zat te niksen. Ik bood mij aan bij Auxilia, en leerde O. kennen. Een twaalfjarig meisje dat problemen had met talen. Na bespreking met een contactpersoon van de vzw en kennismaking met de mama, werd O. aan mij toevertrouwd voor een wekelijks extra uurtje Frans, Engels of/en Nederlands.

En het wonder geschiedde. In plaats van op te schuiven naar de tachtig lentes voelde ik mij terug twintig. Zálig kind, dat haar schoentjes op de mat achterliet, aan de tafel plaatsnam… en meteen begon te werken alsof haar leven ervan afhing. Ik voelde opnieuw de voldoening van het lesgeven die ik jaren had gemist.

Ik moet haar nooit aansporen om te leren, ik geef alleen de richting aan, en probeer soms ook enkele oude schoolmeestertrucs van mijn vader uit, die ze prettig lijkt te vinden.

Waar mijn voldoening zit? Vorig jaar haalde O. niet eens een getuigschrift lagere school. Nu sluit ze het eerste jaar B-stroom af met een A- attest: ruim 80% voor hoofdvakken en 85% voor de andere.

Ik zou er eigenlijk graag nog een leerling bij willen! Zoals ik zei: ik voel mij terug 20, als ik mijn benen even vergeet.